روایتی از ادبیات فارسی در تبعید (جلد چهارم) (1392 - 1357)

در زمان تألیف کتاب «مقدمه ...» می خواستم به یاری ی «شعر» و «داستان» و «نقد»های فارسی در تبعید بدانم: «ما» رانده شدگان از وطن حالا چه می گوئیم؟ درد مشترکمان چیست؟ این درد مشترک، در آفرینش های ادبی و نقدهای ما با چه ابزار ذهنی و عینی ای تبیین شده است؟ جهان را چگونه می بینیم؟ هویت فردی و جنسی و قومی ی خود را در متن جهان چگونه تعریف می کنیم؟ چه پدیده هایی را به زیر سئوال برده ایم، و از چه زاویه ای به زیر سئوال برده ایم؟ تجربه ی انقلاب و تبعید در چه زمینه هایی از روان جمعی ی ما دست برده است؟ دریافت های تازه ی ما، تا چه حد به «شناخت» نزدیک شده، و تا چه حد در هاشوری از ایده ال/ شناخت شناور است؟