... Nën skeletin e thatë të mirësjelljes, zgjata dorën. Dëbora u step e trembur nën këmbët tona. Drita e saj u rrek të çelte kujtime e kujtime në hapësirën që lidhte dy sytë. Por zërat ishin të thatë. Nën kërrcitjen-tingëllimë të një kohe-mrekulli e largët, po jetoja çastet e një fantazie të përsëritur me mijëra herë. Dëbora u përpëlit të rrezatonte vërtetësinë e atij çasti me bardhësinë e saj. ... Nuk e mbaj mend nëse këto i dëgjova, apo fantazia ime e shthurur krijoi një monolog brenda meje, për të fajësuar veten për ditët e errëta dhe netët e sterrosura që i fala shpirtit tim për shumë kohë. Për dyshimet, akuzat, dënimet, për lotët e zhgënjimit. Desha shumë herë të kaloja tek ajo rrugë, për të parë gjurmët që lamë mbi dëborë. Por kujtohesha, ajo kishte shkrirë dhe gjurmët ishin zhdukur.