ROZMOWY LIRYCZNE I POEZJE - część 4

Związki literatury i ekonomii. Na Zjeździe Polonistów w 1995 r. poddano pod dyskusję problem „Czym stała się dziś historia literatury?” – obecnie, po upływie 25 lat możemy zapytać: jak możliwa jest taka historia literatury jaką mamy w 2020 roku z perspektywą na kolejne pytanie: jaka będzie historia współczesnej nam literatury pisana przez historyków literatury za kolejne 20 lat, oglądając się do tyłu na 45 lat polskiej przeszłości literackiej – odpowiadamy: na pewno bez wierszy Małgorzaty Kiryjewskiej, Andrzeja Fereta i Elżbiety Auguścińskiej oraz na pewno bez awangardy poetyckiej jaką wytworzono w latach 2017 – 2020 wydając monumentalne dzieło Boski Chór. Komu więc zależy na tym, aby historia była „robiona” beznamiętnie i bez kreowania obszarów bezpiecznych a skupiała się na dwóch punktach biegunów optyki nowego boskiego świata, który już istniał w 1995 roku, i którego rzeczywistość zaistniała na dwóch biegunach filozofujących literatów: co nam potrzeba a co nam nie potrzeba – a nie była historią naturalnie piszącą się poprzez obecność kamieni węgielnych w przekazie kulturowym lecz oparta na zapalanych łuczywach i pochodniach literackiego zawodu. Dylemat jak możliwa jest historia literatury dziś, w spojrzeniu do roku 1995, powinniśmy odnieść nie do nauk humanistycznych jak etyka, filozofia, socjologia oraz do symbolizmu i metafory, lecz do twardej wartości pieniądza i relacji społecznych, które od początku lat 90. zaczęły wytwarzać się, a w zasadzie zaczęto wytwarzać – a więc do kapitalizmu i politologii, ale nie tej – o jakiej jeszcze wówczas nauczał Jan Paweł II w swoich pielgrzymkach do kraju, ale do twardej dialektycznej ekonomii powiązanej ściśle z psychoanalizą. Dylemat historyka literatury dziś nie istnieje i propozycje innej historii literatury są sprytnie usuwane metodami psychoanalizy i twardym pieniądzem. Wtedy w 1995 r. wszystko istniało na wyciągnięcie ręki, było wolne i radosne – a kwestionowanie, że dyscyplina historycznoliterackiej upadłości już się nigdy nie powtórzy należało do herezji – gdyż lud boży słuchał swoich polityków i swoich pasterzy a nauczanie o społecznej wartości nowego świata oświecało nadzieję, wiarę i czyniło drogę pełną miłości, na której ufność przeradzała się w przekonanie, że zaistniały obszary bezpieczne. Twórca wypowiedzi poetyckich, w obszarze uprawiania historii literatury przez innych jest zazwyczaj nieświadomy, że istnieje coś co nie jest wspólne wszystkiemu co nosi jego talent, doświadczenie życia.