Het laatste boek van de Bijbel heet “Openbaring van Jezus Christus”. Over dat Bijbelboek zijn er in de loop van de geschiedenis ontelbaar veel verhandelingen geschreven. In zulke verhandelingen wordt de Bijbeltekst vrijwel altijd benaderd vanuit een vooropgezet standpunt. De schrijvers gaan er bijvoorbeeld stilzwijgend van uit dat de boodschap van de Openbaring betrekking heeft op problemen waarmee gelovigen in de eerste eeuw van onze jaartelling geconfronteerd werden – zoals het conflict van messiasbelijdende Joden met het Sanhedrin, of van gelovigen uit de volken met de keizercultus. Anderen menen dat de Openbaring voorzeggingen bevat over sleutelmomenten uit de geschiedenis die zich tussen de geboorte van Christus en het einde der tijden zouden voordoen, en waarvan de meeste al hebben plaatsgevonden. Weer anderen beweren dat het boek tijdloze waarheden predikt aangaande de eeuwige strijd tussen goed en kwaad die zal uitlopen op de overwinning van het goede. Velen menen dat het boek de glorie van de hemelse Mensenzoon, de loop vande kerkgeschiedenis en de gebeurtenissen van de toekomstige oordeelsdag beschrijft. In déze verhandeling is er geprobeerd om het laatste Bijbelboek op een andere manier te benaderen – niet vanuit een vooropgezette mening, maar op grond van wat de schrijver, Johannes, in zijn eigen inleiding (1:1-11) over oorsprong, inhoud en doel van zijn boek heeft gezegd. De verklaring van Johannes’ woorden wordt gezocht in het tekstverband waarin die woorden zich bevinden, of in een vergelijking met andere passages uit de Bijbel. Aan informatie uit buiten-Bijbelse bron is hier geen enkele aandacht besteed.