Met de tuit, altijd vooruit

"Met de tuit, altijd vooruit" is een regel uit een versje dat Piet Verschoor uit zijn hoofd moest leren toen hij op 11-jarige leeftijd zijn eerste reis op de visserij samen met zijn vader ging maken. In dit boek vertelt Piet over zijn jeugd, de visserij, zijn vakbondswerk, zijn werk bij het toenmalige Hoogovens en het werk dat hij voor de Nederlands Hervormede Kerk heeft gedaan. Het leven van Piet, vertelt hij in een verhaaltrant alsof hij tegenover je zit te praten. Een verhaal dat soms nostalgies is, dan weer gedreven, ambitieus en doelgericht. Maar ook met de frustraties als deze ambities niet verwezenlijkt kunnen worden. Voor diegene die Piet in leven hebben gekend, zullen na het lezen van dit verhaal, de mens in Piet Verschoor leren kennen.