Occupied Iran / ایرانِ اشغالی

نگاه تا نگاه، توفیر در این است! بدون استمرار آرامش روان، سخت است تحمل شادمانی‌های کوتاه و تاریخ‌دار و باقی خواستگاه‌های گذرا که همگی مُهری دروغ بر چهره‌های غم‌زده‌اند. چهره‌هایی که لب‌هاشان تشنه است، تشنه‌ی جرعه‌ای نشاط تا نخشکد باغ‌ لبخندشان. کاش ما مبتلایان ِ توهمات ِ فصلی و ساعتی حقیقت روان‌های داغان را درمی‌یافتیم. مگر نه اینکه وظیفه‌ی انسان رنج‌زدایی از زندگی‌ست!؟ پس لعنت به من اگر بی‌دلیل نوشته باشم این غم‌نامه‌ی بی‌پایان را! چه کنم!؟ خستگی امانم را بریده، سال‌هاست که تراژدی‌ترین فصل کتاب ایران را ورق نزده‌ایم، فصلی که من نامش را گذاشته‌ام ایران ِ اِشغالی!