Nonnae Nefariae Pictavienses

Nonnae Nefariae Pictavienses fabula mira est, quae nos in tempora obscura Galliae Merovingiorum deducit, cum barbarorum regna ac monastica instituta inter saeculum et religionem certamen gerebant. Historia incipit in domo venerabilis Gregorii, episcopi Turonensis, qui sub annum DLXXXIX p. Chr. n., tempore umbratico, in Turonis degit. Vehemens ventus nivibus mixtus fenestras cubiculi eius ferit, dum ipse pie preces matutinas recitat. Quietem eius improvisus tumultus extra cubiculi fores disturbat, diem totam in rerum inopinarum vertiginem vertens. Ecce repente irruunt in atrium episcopale duae feminae iuvenes, Chrodieldis, filia quondam regis Chariberti, et Basina, filia regis Chilperici, ambae ex regia stirpe Merovingorum. Duces mulierum gregis monialium sunt, quae ex monasterio Sanctae Radegundis Pictavis fugerunt. Non humiles supplices se praebent, sed potius feminae audacia et nobilitate praestantes, quae non propter pietatem, sed ut tyrannidem abbatissae Leuboverae denuntient, fugam suam proclamant. Monasterium sanctum sceleribus corruptum affirmant, atque abbatissam suae potentiae abuti, ac ludos inhonestos inter monachas instituisse criminantur. Episcopus Gregorius, quamquam tumultu perturbatus, mox intelligit has feminas non tantum ex monasterio effugisse, sed etiam regali dignitate praeditas esse, quarum postulata gravem deliberationem exigunt. Chrodieldis, ferox ac proterva, se reginam nuncupat et iura monialium vindicari postulat. Basina autem, mitior sed non minus audax, fabulam suam ut neptis Francorum regum narrat. Una cum triginta aliis mulieribus, iura sua contra iniquitatem abbatissae defendere cupiunt, et ab episcopo auxilium petunt in sua rebellionis causa. Gregorius, vir religiosus ac sanctimonia praeditus, inter duas partes se deprehendit: num has feminas adiuvet in tumultu contra abbatissam, an eas ad obedientiam et monasticam disciplinam compellat? Quod initio videbatur simplicis pietatis negotium, nunc vertitur in quaestionem ecclesiasticam et politicam gravissimam. Intra se ipse luctatur inter officium suum erga ecclesiam et misericordiam erga has mulieres, quae, quamvis miserae, sese reginas appellare non desinunt.