مفهوم خشونت‌پرهیزی آغشته به انواع و اقسامِ ایدئولوژی‌های سیاسی‌ست. درواقع ساده نیست بحث درباره‌ی این مفهوم بدونِ آنکه دلالتی از دلالت‌های جاافتاده‌اش در ذهن مخاطب با توجه به فضایِ معناییِ ذهن مخاطب تداعی نشود. خشونت‌پرهیزی درگیر با انواعِ تصورات منفعلانه‌ست. تو گویی زمانی که از اهمیتِ آن سخنی به میان آورده می‌شود، پیشاپیش دست‌ها به نشانه‌ی تسلیم بالا رفته‌است و قسمی سازش با وضع موجود ارجحیت و اولویت پیدا کرده‌است. در ذهنِ موافقانش، تصور از خشونت‌پرهیزی گره‌خورده با کنش‌هایِ سیاسیِ مرسوم و اصطلاحاً «کم‌هزینه» و در ذهنِ مخالفانش، گره‌خورده با عافیت‌جویی و منزه‌طلبی؛ شاید حتی قسمی موضعِ طبقاتی. جودیت باتلر، فیلسوف سیاسی و فمینیست معاصر آمریکایی، در این کتاب از هر دو تصور فاصله می‌گیرد. فاصله‌گرفتن از هر دو تصور مشترک برای اتخاذ جایگاهی انتقادی نسبت به آن‌ها، مستلزم آن است که نسبت این مفهوم را نخست با متضاد آن، یعنی خشونت‌ورزیدن، و سپس با دیگر مفاهیمِ همبسته‌ای که به زعم او بدونِ آن‌ها نمی‌توان پرسش از خشونت‌پرهیزی را به‌درستی واکاوید، مشخص کند. چنان‌که در عنوان خود کتاب دیده می‌شود، اولین گام برای فاصله‌گیری این است که بدانیم خشونت‌پرهیزی از جنس نیروست. بنابراین معادل با انفعال نیست. دومین گام این است که پیوندی سیاسی و اخلاقی‌عرفی‌ست. به این ترتیب که در «نسبت» معنادار است و هرگز یک ایده‌آل جدای از این نسبت نیست. بسته به موقعیت، بسته به آن دقیقه‌ای که قرار است کردار خشونت‌پرهیزی از ما سر بزند، این پیوند متبلور می‌شود؛ پیوندی ناظر بر بودن ما، به تداومِ هستی ما.