Olga Larionowa w swojej powieści „Lampart” opisuje społeczeństwo, w którym po pewnym eksperymencie wszyscy dorośli obywatele znają rok swojej śmierci, nie dokładną datę, lecz wyłącznie rok. Głównym bohaterem jest Raymond, kosmiczny cybermechanik. Po wypadku w kosmosie i powrocie na Ziemię po 11 latach niewoli kosmicznej, on, będąc już mądrym człowiekiem, zakochuje się w dwóch kobietach jednocześnie. Jedną z nich była jego żona Sana, która cierpliwie czekała na niego przez 11 lat i ostatecznie poświęciła swoje życie, aby go uratować. A druga 18-latka zakochała się w „kosmicznym wilku” od pierwszego wejrzenia. Druga historia to zupełnie dzika, nieokiełznana opowieść o namiętności między dwojgiem zupełnie różnych i niepasujących do siebie osób. Bardziej interesująca wydaje mi się historia miłosna Sany i Raymonda, to też jest jakiś rodzaj chorej namiętności, relacja „matka-syn”. Co więcej, jest gotowa poświęcić swoje życie i ostatecznie je poświęci, aby być blisko niego. Raymond z zasady nie jest gotowy na żadne poświęcenia; jego miłość jest męska i bardzo samolubna. A jako osoba, główny bohater najprawdopodobniej wzbudził we mnie negatywne emocje. Jednak jeszcze kilkakrotnie przeczytałam fragmenty opisujące jego spokój i uczucia uwielbienia do Sany. Larionova przedstawia dwie zupełnie odmienne wersje miłości, dwie wersje miłości całkowicie nienormalnej, nieprawidłowej i w finale łączy je w osobie naszego bohatera. Ponieważ obie nasze bohaterki wiedzą, że wkrótce umrą, ale zachowują się zupełnie inaczej.