حرمان

حرمان | نوشته امید بلاغتی | چه قدر نامت را دوست دارم. نه تو و نه من زاده‌ی عشق نبودیم اما نام تو نام معشوقه‌ی پدر بود. نام زنی که پدر گفته بود و نگفته بود در آن روزهای آرمان‌خواهی که دوستش دارد. نگفته بود و گفته بود و آن عشق مانده بود در درونش. نامی که من هنوز نمی‌دانم نام تشکیلاتی آن زن بوده یا نام واقعی‌اَش؟ اما مهرناز نام تو شد. نام عشقی از دست رفته! نام حقیقتی که پدر قربانی دروغی بزرگ به اسم مارکسیسم کرده بود. اما نام تو برای زندگی ما خود عشق بود. نامت خود زندگی بود.